Παρόμοια και συχνά χειρότερη είναι η κατάσταση σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως τη Ρώμη και το Παρίσι.
«Αγοράζουμε τα προϊόντα στα καταστήματα για δύο ευρώ και τα πουλάμε έναντι τριών ή τεσσάρων. Δε βγάζουμε και πολλά». Αυτά λέει ο 29χρονος Κάρα, ένας από τους πολυάριθμους πλανόδιους μικροπωλητές που πουλάνε σουβενίρ κάτω από τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Η προσφορά προσαρμόζεται συχνά στις καιρικές συνθήκες: όταν βρέχει πουλάει ομπρέλες, το καλοκαίρι γυαλιά ηλίου και καπέλα. «Μια καλή μέρα», όπως λέει, «μπορεί να αποφέρει έως και 50 ευρώ». Το τίμημα ωστόσο είναι πολλές φορές βαρύ: όπως και οι υπόλοιποι πλανόδιοι μικροπωλητές ζει συνεχώς με τον κίνδυνο να συλληφθεί. Αφενός απαγορεύεται η πώληση, αφετέρου οι περισσότεροι δεν έχουν καν νόμιμη άδεια παραμονής.
«Όταν έρχεται η αστυνομία και συλλαμβάνει κάποιον κατάσχει και το εμπόρευμα. Έλεγχοι γίνονται συνεχώς. Όταν υπάρχουν πολλοί τουρίστες, είναι ιδιαίτερα αισθητή και η αστυνομική παρουσία. Πότε έρχονται με το ποδήλατο και πότε με κλούβες…»
Ο Κάρα ζει στο Παρίσι εδώ και δυόμιση χρόνια. Τα μυστικά του επαγγέλματος τα έμαθε από τον 25χρονο Ινδό φίλο του, τον Φικ, ο οποίος πουλάει σουβενίρ κάτω από τον Πύργο του Άιφελ εδώ και 6 χρόνια: «Στην πατρίδα μου», λέει ο ίδιος, «δεν είχα πολλά λεφτά. Εδώ στο Παρίσι βγάζω λεφτά και μπορώ να αποφασίζω τι να τα κάνω».
Ο Φικ ζει με τη Γαλλίδα φίλη του και το γιό τους. Η νεαρή δηλώνει συγκλονισμένη με τις εικόνες που έχει δει κατά καιρούς στην περιοχή γύρω από τον Πύργο του Άιφελ: «Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να δείξουν πόσο σκληρή είναι η καθημερινότητά τους. Τους έχω δει να κλαίνε από το φόβο τους όταν συλλαμβάνονται. Έχω δει παιδιά ηλικίας, 13, 14, και 15 ετών να πουλάνε σουβενίρ κάτω από τον Πύργο του Άιφελ. Συνήθως τα μεγαλύτερα αδέρφια προσέχουν τους μικρότερους. Αλλά όταν βλέπεις 13χρονα να τρέμουν από το κρύο επειδή δεν έχουν να βάλουν ζεστά ρούχα…»
Ο Βικ έχει στο μεταξύ άδεια παραμονής και εργάζεται παράλληλα σε υπηρεσία του δήμου της πρωτεύουσας. Τα γαλλικά του δεν είναι καλά και γι΄ αυτό η φίλη του εξηγεί πώς ο ίδιος έφτασε στη Γαλλία, σε ηλικία 19 ετών: «Ήρθε μέσω Ρωσίας, περπάτησε ατελείωτες ώρες μέσα από χιονισμένα δάση, αρκετοί που τον συνόδευαν πέθαναν από το κρύο. Συνελήφθη στη Λευκορωσία και πέρασε 6 μήνες στη φυλακή. Άλλους 6 μήνες κρατήθηκε σε φυλακή στην Ουκρανία. Επί έναν χρόνο η οικογένειά του δεν γνώριζε πού βρισκόταν και πίστευε ότι είχε πεθάνει. Κατάφερε τελικά να πάει στην Αυστρία και κάποια στιγμή έφτασε εξαντλημένος στο Παρίσι. Στη φυλή των Σιχ, στην οποία ανήκει, υπάρχει αλληλεγγύη. Όταν έφτασε στο Παρίσι τον βοήθησαν να βρει σπίτι, τρόφιμα και ρούχα. Και μετά άρχισε να δουλεύει στον Πύργο του Άιφελ».
Με την άδεια παραμονής στα χέρια του ο Φικ μπορούσε για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια να επισκεφθεί και πάλι την πατρίδα του μαζί με τη φίλη και το παιδί τους: «Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ», λέει σήμερα. «Θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου, στην οικογένειά μου. Η δουλειά δεν είναι καλή. Πολύ αστυνομία, όλο τρέχεις να μη σε πιάσουν. Έχω βαρεθεί, θέλω να πάω σπίτι μου».
Η φίλη του έρχεται να συμπληρώσει: «Οι άνθρωποι αυτοί είναι παράνομοι, δεν έχουν τίποτα. Πληρώνουν το ενοίκιό τους χρησιμοποιώντας τα ονόματα φίλων που έχουν άδεια παραμονής. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταβιβάσουν χρήματα στο εξωτερικό. Χρησιμοποιούν τους τραπεζικούς λογαριασμούς φίλων για να ‘μετατρέψουν’ μετρητά σε επιταγές. Η καθημερινότητά τους είναι εξαιρετικά δύσκολη, ξοδεύουν ελάχιστα για να έχουν να στείλουν όσο το δυνατόν περισσότερα στην πατρίδα».
Πηγή: Ντόιτσε Βέλλε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου