Ο Φόνος μετά μουσικής του συγγραφέα Άλντο Νικολάι, με τον πρωτότυπο τίτλο Δεν ήταν η πέμπτη - ήταν η ενάτη, τοποθετεί την Εύα στον φυσικό της χώρο, δηλαδή στην κόλαση. Μπροστά της ο διάβολος μοιάζει παγιδευμένος στη φήμη του,
ανίσχυρος και καθόλου εφευρετικός, αφού οι μεταμορφώσεις του –άλλοτε ως φίδι κι άλλοτε ως μήλο- δεν πείθουν πια κανέναν. Αντίθετα εκείνη, ένα ιδεατό, αγγελικό και φωτεινό πρότυπο δίνει άλλη διάσταση στο έρεβος. Έτσι λοιπόν την ίδια ώρα που το χέρι του θεού σχηματοποιεί την Εύα και τον άντρα της, έναν νέο και επιτυχημένο επιχειρηματία, ο συγγραφέας βάζει κι αυτός το χέρι του τοποθετώντας έναν εξίσου νέο και ωραίο εραστή, αποδεικνύοντας στην πράξη πως ο παράδεισος δεν ήταν παρά ένα στιγμιαίο λάθος.
Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα. Στη δική μας εκδοχή η μία και μοναδική Εύα αποκτά τρία διαφορετικά πρόσωπα, άμεσα αναγνωρίσιμα. Άλλοτε ως τρυφερή, παιδική, αφελής και αθώα φιγούρα, άλλοτε ως παράφορος, ακατανίκητος και ανερμάτιστος πόθος και άλλοτε ως τρομακτική και αδίστακτη λαίλαπα.
Είναι αντιληπτό ότι το τρίγωνο του Άλντο Νικολάι, σύζυγος - εραστής – γυναίκα, δεν είναι από τα συνηθισμένα. Εξάλλου, ο πειρασμός δεν έχει την όψη του γνωστού σε όλους μας μήλου, αλλά ενός ευεργετικού και ζουμερού πορτοκαλιού. Το συγκεκριμένο τρίγωνο είναι από μόνο του ένα πύρινο γεωμετρικό σχήμα. Οι μαθηματικοί θα το ονόμαζαν «το τρίγωνο της Εύας», εμείς οι υπόλοιποι απλά «η κόλαση της Εύας». Συνήθως, όποιος παίζει με τη φωτιά, καίγεται… Αλλά κι αυτό δεν είναι δεδομένο. Στο τέλος θα καταλάβουμε ότι η κόλαση είναι πιο ενδιαφέρουσα από τον παράδεισο, μόνο και μόνο για τις ανατροπές και τις εκπλήξεις της.
Ο συγγραφέας παρακολουθεί τα σατανικά παιχνίδια των ηρώων του ως ένας απογοητευμένος δημιουργός που κινεί απλά τις μαριονέτες του, για να ανακαλύψει στην πορεία ότι έχει ολοκληρωτικά εισχωρήσει στο παιχνίδι των χαρακτήρων που ο ίδιος δημιούργησε. Μοιάζει σαν ένας ιταλός Τσέχωφ, φωτεινός και συνάμα μελαγχολικός
«Ο φόνος μετά μουσικής» με τον πρωτότυπο τίτλο «Δεν ήταν η πέμπτη, ήταν η ενάτη» θα μπορούσε να είναι μια μαύρη κωμωδία. Κατά την ταπεινή γνώμη μας είναι ένα διασκεδαστικό ψυχολογικό θρίλερ που προκαλεί αβίαστα το γέλιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο έχει ανεβεί πολλάκις σε θεατρικές σκηνές ανά την υφήλιο, ενώ ιδιαίτερη επιτυχία σημείωσε στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Αυτή τη στιγμή παίζεται σε πολλές χώρες του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου